Nga Artan Gjyzel Hasani
Dhoma e Markos ndodhej në papafingon e vilës. I vetmi zbukurim në mur ishte një vizatim i Markos që vinte nga fëmijëria e hershme e tij.
“Maria, ky është vizatimi im i parë.”
Një lumë, një urë e vockël që çonte drejt një shtëpize me oxhak që nxirrte tym, një diell i qeshur mbi mal.
Maries i kish bërë përshtypje, që, ndryshe nga vizatime të tilla klasike të fëmijëve, në vizatimin e Markos-fëmijë dera ishte vizatuar e hapur.
Nga dritarja e papafingos dukej vija e thyer, plot kreshta të pyllëzuara, e horizontit që tashmë Maries i përngjasonte me një krokodil gjigant që kish guxuar të sulmonte qiellin dhe e kishin vrarë gojëhapur. Poshtë krokodilit gjarpëronin dy rrugë, njëra që çonte drejt varrezave dhe tjetra përtej tyre. Përtej.
Maria kishte përsiatur shpesh në lidhje me konceptin “përtej” dhe kish gjetur gjithsesi një përgjigje, por “përtej varrezave” ishte diçka e parrokshme, e ngjashme me vizatimet e fëmijëve të tjerë, ku porta shfaqet gjithnjë e mbyllur e ne vetëm mund të hamendësojmë çfarë fshihet pas saj.
Pas vrasjes së Markos, varreza, sipas saj, nuk ishte një grumbull dheu me një arkëmort brenda e mermer jashtë, por ishte në një perpetum mobile, e si e tillë, e pakohë dhe pa kufij.
Megjithatë, sa herë që e gjente veten në papafingo, Maria ndjente kohën të ndalonte, madje kjo gjë bëhej me zhurmë. Dukej sikur koha përplaste derën pas vetes, atë derën e vizatimeve të fëmijëve dhe, sapo Maria kthente kokën e trembur nga zhurma, çdo gjë e përtejshme bëhej e atyshme, llahtarisht e atyshme.
Krokodili kapërcente varrezën, hynte në dhomë nga dritarja dhe thërrmohej aty para këmbëve të saj që e frikësuar ikte me vrap jashtë. Kur zhurmat mbaronin, Maria kthehej përsëri në papafingo, tinëz pa u ndjerë, por në dysheme nuk gjente asnjë pjesë të përbindëshit të thërrmuar. Ndoshta netëve krokodili zhdukej pas derës së hapur të vizatimit të Markos.
Një natë Maria kishte fjetur në papafingo për t’ia provuar vetes këtë pandehmë. Për të qenë më e sigurt kish fjetur me vizatimin në gji, por me derën e hapur të shtëpizës të kthyer drejt dritares, si çarku i vetëm me të cilin mund të kapte atë përtej të atyshme. Por më kot.
Fjeti disa herë aty, por çdo mëngjes krokodili prehej si zakonisht në vijën e horizontit. Kur Maria e harroi pandehmën e vet, papritmas, udhët që vareshin poshtë trupit të reptilit që kish guxuar të kafshonte qiellin ndryshuan drejtim.
Tashmë njëra gjarpëronte drejt Maries.
Tjetra përtej saj.
*Fragment nga romani “FUNERAL”
