Nga Keti Bisha
Unë jam Valbona. Jam asnjëra nga ato vajzat që dikur i quajtën me emrin tim. Unë jam Valbona. Jam ajo rrjedha e kulluar, ai lumi i kthjellët e i kaltër, që buron nga gjoksi i bjeshkëve të nalta e krenare të Alpeve madhështore të Tropojës.
Unë jam Valbona, që shpërthej furishëm nga shkëmbi e si një ujvarë përplasem mbi guret atje poshtë e pasi fshihem dhe e çaj rrugën time nëntokë, përshfaqem me gjithë magjinë time, atje, pak më sipër grykës së Motinës e pastaj marr rrugëtimin përgjatë luginës, që mban emrin tim. Luaj me gurët e mëdhenj, që gjej gjatë rrugës, e përplasem pas tyre si një lazdrajkë. Jam marrëzisht e dashuruar, pas çdo gjeje, që shoh e prek në vrapin tim drejt Drinit.
Ua njoh bukurinë e këngëve zogjve. I ndjek e i dëgjoj e mahnitur kur ndalen degëve të aheve, gështenjave e lisave e pak më poshtë edhe atyre, që fshihen në degët e shelgjeve. Njoh bagëtinë, që vjen e çlodhet, freskohet e shuan etjen me ujin tim të bekuar. Njoh arushat, dhitë e egra, ujqit, që dimrit guxojnë e zbresin deri në brigjet e mia. Njoh shqiponjat e skifterët, që fluturojnë krenare mbi kërsha. Unë jam foleja e troftave më të preferuara të Ballkanit.
Njoh çdo fshat a shtëpi, ndërtuar vetëm një dallge larg brigjeve të mia. Njoh vogëlushët e djelmoshat kurajozë, që sapo dielli ua përkëdhelte sytë nuk ngurronin të hidheshin e zhyteshin, notonin e luanin me valët e mia.
I njoh të gjitha vendet ku kaloj. Njoh përshpërimat e të fshehtat e ruaj shumë kujtime të bukura e të mrekullueshme. Kam edhe ca vende të “mistershme”, qe i dinë vetëm ata që më njohin mire, si ajo shpella nën ujë, jo shumë larg urës së Kolgecajve, apo ajo vrella poshtë ures së Bujanit.
Unë jam Valbona e ka do kohë që me kane dënuar me burgim e nuk di nëse do shpëtoj dot. Ca njerëz të frikshëm, po hedhin beton mbi gurët e mi, ata me të cilët luaja e përqafohesha. Shtratin po ma ndryshojnë e po ma fusin në do tuba të stërmëdhenj si galeri burgu. Po ma presin turrin e po ma mbysin zërin. Pas pak do jem shndërruar në një tjetër. Nuk do jem më ajo Valbona që keni njohur e dashuruar. Oshëtima ime do jetë shuar e kënga ime do jetë shndërruar në vaj. Edhe sot jam ende Valbona. Nesër nuk di nëse do kem një emër. Sot e kam radhën unë, nesër të vjen radha ty, o mik, o njeri.
Lamtumirë…
A ndie, O SHQIPTAR?!
Reago, sa nuk është vonë!!!
