Post Kreta si verifikim…

Replikë me profesorin e grekshes dhe pinjollin e ekstremizmit fqinj në Shqipëri.

Nga Arben Llalla

Si përherë Panajot Barka qëndron pas dere tek zyra e informacionit dhe propagandës së Greqisë, duke pritur porosinë për shkrimin e radhës. Ai shprehu opinionin e tij tek gazeta “TemA” më 16 nëntor rreth takimit të Kretës midis Kotzias dhe Bushatit, ku kishte bërë një përmbledhje të historisë së lashtë të Greqisë, nacionalistëve shqiptarë dhe bashkëpunimit të çamëve me italianët dhe gjermanët. Por, si përherë Panajot Barka vetëm bëri akuza politike dhe nuk na ofroi qoftë edhe një dokument apo citim shkencor rreth Çështjes Çame. Metoda që përdorin grekët dhe Barkat tashmë janë të njohura, pra hidhu në sulm dhe kërko atë që nuk është e jotja, por e tjetrit, me qëllim për ta fituar atë më tej. Ndaj si ndodh zakonisht do i përgjigjem Barkës dhe Barkave të tjerë që janë në shërbim të Megalo Idesë me fakte, duke ua përplasur në fytyrë këtyre mosmirënjohësve, të cilët vetëm bëjnë “blla, blla” për ndonjë honorar Greqie.

Greqia nuk ka patur mesjetë, rilindje, luftë për rezistencë ndaj pushtuesve osmanë. Ajo është banuar pas rënies së Bizantit nga shqiptarët, hebrenjtë, turqit, romeit, sllavo-maqedonasit, bullgarët, të cilët më pas formuan shtetin modern grek. Fakti që në Greqi flitet nëpër rrethet familjare shqipja, turqishtja, hebraishtja, sllavo-maqedonishtja, rrëfen se ende ka popullsi të pa asimiluar, megjithëse shtypja shtetërore ka qenë e egër.

Sllavët e Stefan Dushanit u përplasën me ushtrinë shqiptare të çamit Gjin Bue Shpata dhe nëse nuk do ishin thyer nga shqiptarët e Çamërisë, në Athinë sot do flitej serbisht dhe jo greqisht. Panajot Barka nuk duhet të harrojë se toponimet sllave dhe shqiptare janë ende nëpër Greqi, edhe pse disa herë janë bërë zëvendësimet e tyre me toponime të reja greke.

Për trashëgiminë e grekëve të sotëm me grekët e lashtë që pretendohet, janë shprehur mendjet e hapura të Greqisë si poeti i madh grek i vlerësuar me çmim “Nobel” në letërsi më 1979 Odysseas Elytis që ka shkruar: “Atdheu im, një mural i mbajtur prej shtyllave franceze, shqiptare, vllahe e turke. Kushdo që i përmend, shkon drejt e në burg…”.

Mendimtari, shkrimtari dhe poeti grek Niko Dhimu në 23 qershor 2009, në gazetën “NY Times”, thoshte: “Ne flisnim shqip dhe vetëquheshim romaikos, por pastaj Gëte, Viktor Hugo, Delacroix, na tha: Jo, ju jeni grekë, pasardhës të drejtpërdrejtë të Platonit e Sokratit. Në qoftë se një vend i vogël, një komb i varfër ka një barrë të tillë mbi supet e tij, ai kurrë nuk do të shërohet…” Siç e deklaron shkrimtari Niko Dhimu, grekët e sotëm nuk janë grekët e lashtë që pretendonte historiani gjerman në shekullin XVIII, Johann Winckelmann, i cili sajoi vizionin se Greqia e lashtë është populluar nga njerëz të bukur, me flokë të verdhë e të gjatë, njerëz të zgjuar. Ky përfytyrim i Johann Winckelman, në të vërtetë ka lidhje me ilirët, të cilët kishin këto karakteristika. Me një fjalë ata, grekët e lashtë nuk janë gjë tjetër vetëm se ilirët.

Në Maj të vitit 2012, shkrimtari dhe publicisti grek Dimitris Epikouris në një shkrim të tij për grekët do të shkruante: “Greqia moderne nuk ka asnjë nyje që e lidh atë me Greqinë e lashtë dhe njerëzit që dikur jetonin në atë vend, e parë kjo si në aspektin kulturor, ashtu dhe në atë gjenetik. Grekët e sotëm janë një mishmash i fiseve ballkanike, (shqiptarë, sllavë, vllahë) të cilët gjatë periudhave të ndryshme kohore u përzien gjithashtu me afrikano-veriorë, Armeninë dhe fise të tjera të Anadollit, pa harruar të përmendim këtu dhe frankët me venedikasit, të cilët ishin po ashtu të shumtë në atë rajon.”

Në mars 2010, redaktori i gazetës së njohur gjermane “Frankfurter Allgemeine Zeitung”, Andreas Kilb në faqen zyrtare të saj publikoi një opinion të tij me titull “Grekët nuk e kanë origjinën nga grekët”, ku ndër të tjera sqaronte se populli grek që njohim sot, nuk është gjë tjetër veç mbeturinë e asaj që lanë pas sllavët, frëngët kryqëzues, bullgarët, serbët, katalanasit, osmanët dhe shqiptarët. Madje, Kilbi tenton të hetojë edhe aspektin psikologjik të popullit grek, duke përfunduar se ndryshimi nga origjina zëvendësohet me solidarizimin e vazhdueshëm për t’u përballur me një armik të përbashkët. Ai thekson se në çdo të katërtin grek, një është refugjat, kaq të tjerë kanë origjinë sllave, por të gjithë janë të bashkuar kundrejt armikut të përbashkët. Greqia ka qenë e pushtuar nga sllavët të cilët u ndalën dhe u tërhoqën pasi ndeshën në rezistencën e fortë të shqiptarëve në Athinë të udhëhequr nga Gjin Bue Shpata. Ajo ka qenë e pushtuar edhe nga bullgarët, kryqëzata frënge, katalanasit dhe në përfundim të 1450 nga Perandoria Osmane. Por, gjithnjë këta pushtues të Greqisë janë ndeshur me fiset shqiptare, të cilët jetonin që në lashtësi në Thesali, Boeotia, Peloponez dhe ishujt e shumtë. Kjo vërtetohet nga fakti se shumica e kapedanëve të Kryengritjes së 1821, ishin shqiptarë dhe për disa vite shqiptarët drejtuan Greqinë e Re në të gjitha fushat, kryetar shteti, kryeministra, akademikë, e kështu me radhë.

Për themelimin e Greqisë së Re shqiptarët jo vetëm që kanë rolin kryesor, por ishin shumica e popullsisë para se të vinte mbreti Otton më 1832 me rreth 50 mijë bavaresë, ndërsa nga 1913-1930 në Greqi erdhën rreth 2.5 milionë orthodoksë nga Azia e Vogël, të cilët nuk dinin greqisht e kishin tradita dhe zakonet e tyre të ngjashme me ato të myslimanëve arabë, lëre pastaj që nga pikëpamja antropologjike ishin të njëjtë me arabët.

Është fakt, tashmë nuk mund të diskutohet, edhe pse deri tani pjesërisht ishte fshehur, 90 ndër 100 heronjtë e Kryengritjes së vitit 1821 ishin shqiptarë. Që shqiptarët mbajtën peshën kryesore të Revolucionit të 1821-shit, përveç që ishin pjesa dërmuese e popullsisë në Greqi në periudhat e kryengritjes, mund të shpjegohet edhe nga fakti që arvanitasit ishin një popull luftarak, krenaria e të cilit nuk mund të lejonte poshtërimet e skllavërisë.

Shqiptarët janë krijuesit e çetave të komitëve nën pushtimin turk, që ruajtën jo vetëm të vërtetën e mosnënshtrimit dhe liridashjes, por edhe të kulturës, të zakoneve të lashta, muzikës, valleve dhe këngëve popullore të tyre.

Më 1674, Konsulli anglez në Athinë, Zhan Zhiroj, thoshte: “Kleftët e fushës si këtu (në Atikë) ashtu edhe në More, janë të gjithë shqiptarë”.

Në vitin 1850, shqiptari Andoni Kryeziu, kur ishte kryeministër, shpalli Kishën Autoqefale Greke, duke e shkëputur përgjithmonë nga varësia e Fanarit të Stambollit.

Kur arvanitasi Dhimitër Vulgari, ishte kryeministër i Greqisë nga vitet 1855-1875, u bë i mundur bashkimi i shtatë ishujve me Greqinë. Kryeministri Dhimitër Vulgari mbështeti fuqishëm kryengritjen e ishullit të Kretës për t’u bashkuar me të.

Gjenerali Teodoros Pangallos, pasi u zgjodh kryetar i shtetit grek (1925-1926) arriti shumë marrëveshje të rëndësishme në fushën e politikës dhe kulturës me shtetin shqiptar në ato vite. Nga kryetarët dhe kryeministrat e Greqisë që dolën nga fara arvanitase veçojmë: Joani Kapodistria, Gjeorgji Kundurioti, Pavlo Kundurioti, Andoni Kryeziu, Athanas Miauli, Diomidh Qiriako, Emanuil Repili, Petro Vulgari, Aleksandër Koriziu, Aleksandër Diomidhi, Kiço Xhavella, Jani i Ri Kollokotroni, Aleksandër Zaimi, Jorgos Papadhopulos e plot të tjerë.

Për krijimin e shtetit grek, shqiptarët që thirren me emrin arvanitasit kanë ndihmuar në të gjitha drejtimet për përparimin e Greqisë. Arvanitasit ishin profesorët e parë që themeluan Akademinë e Athinës, ndërsa investuesi i ndërtesës së Akademisë së Athinës ishte shqiptari i pasur nga Voskopoja e Korçës, Simon Sina që i bëri një dhuratë të madh Greqisë, duke ndërtuar godinën e Akademisë së Athinës, e cila është edhe sot. Më 1859 filluan punimet e para, për ndërtimin e Akademisë.

Edhe lojërat olimpike u ringjallën pas 1500 vjetësh nga tepelenasi i Labovës, Vangjel Zhapa, prandaj fillimisht i quajtën lojërat e Zhapës.

Nga gjiri i familjeve shqiptare dolën shumë intelektualë të shquar që u bënë akademikë të Akademisë së Athinës si: Dhimitër Egjiniti, Angjelo Gjini, Sotiri Shqipi, Spiridon Doda, Vasil Egjiniti, Gjergj Sotiriu, Kostandin Horemi, Aleksandër Diomidhi, Maksim Miçopulos, Vasil Malamo, Dhimitri Kaburoglu, Teofil Vorea e të tjerë.

Një shqiptar i quajtur Jani Bukura në vitin 1840, ndërtoi të parin teatër në Athinë me mure guri, i cili mbeti në histori si “Teatri Bukura”. Pronari guximtar Jani Bukura, “gjendet” në Muzeun Etnologjik dhe Historik të Athinës, në një kopje allçie që e krijoi e bija Eleni Bukura, për të përjetësuar figurën e tij të pathyer në kujtesën e saj. Nga fara shqiptare, dolën shumë piktorë, disa prej tyre me famë botërore si: Polikron Lebeshi, Eleni Bukura, Jani Altamura Bukura, Niko Voko, Niko Engonopulos, Alqi Gjini, Jani Kuçi, Taso Haxhi, Stamati Lazeru, Thanasi Çinko, Andrea Kryeziu, Niko (Gjika) Haxhiqiriako, Buzani, Gizi, Biskini e të tjerë. Të gjithë këta piktorë të mëdhenj me famë botërore kanë prejardhje shqiptare ngase kanë deklaruar vetë që janë nga zonat e banuara me shumicë dërrmuese shqiptare si ishulli i Hidrës, Eubea, Atikia.

Një dëshmi e P. Jotit që shkroi “Historinë e Shtatë Ishujve” të vitit 1866 na vërteton se suliotët që ishin në Korfuz, kur pastronin armët, këndonin këngët shqipe për heronjtë e tyre. Në këngët shqiptare të suliotëve nuk kishte asnjë fjalë greke. Dy këngë që këndoheshin nga shqiptarët e Sulit, gjenden në librin me titull “Bleta Shqiptare” të autorit Thimi Mitko, botuar në vitin 1878 në Aleksandri. Në vitin 1891, gjermani Arthur Milchkofer, në veprën e tij me titull “Attika und seine Heutigen” ndër të tjera shkruan: “Nga ç’di unë, këngët popullore greke, u janë përshtatur këngëve të vjetra shqiptare të dashurisë, lirisë dhe atyre kaçake.”

Akuza më e rëndë që gjithnjë bën Panajot Barka është se shqiptarët e Çamërisë ishin bashkëpunëtorë të italianëve dhe nazistëve gjerman, por Greqia prej 73 vitesh asnjëherë nuk e vërtetuar shkencërisht këtë akuzë. Prej kaq vitesh e kam ftuar publikisht Panajot Barkën, por edhe akademikë e historianë grekë të vërtetojnë me fotografi dhe dokumenta që çamët ishin bashkëpunëtorë. Historianët grekë bëjnë punë fëminore duke bërë fotomontazh të trupave SS boshnjake dhe na i paraqesin si shqiptarë të Çamërisë. Ata paraqesin trupat SS shqiptare në batalionit “Skanderbeg” të Kosovës dhe thonë se janë çamë. Por, faji i çamëve ishte se ishin shqiptarë dhe partizanë në ushtrinë greke “EAM-ELAS”, ku shpeshherë këto trupa partizane janë përplasur me trupat greke “EDES” të Napoleon Zervës që bashkëpunoi me italianët dhe gjermanët. Nuk ka patur asnjëherë vrasje që kanë bërë shqiptarët e Çamërisë ndaj grekëve. Ndërsa është krejt e vërtetueshme Greqisë dhe botës mbarë se bashkëpunëtorë të gjermanëve ishin Zerva, Konstandin Karamalisë, Konstandin Micotaqi, familja e njohur Meimaraqis, Rallis, e plot të tjera. Unë këto i vërtetoj shkencërisht, me fakte, foto, gazeta të asaj kohe, dokumenta të CIA-s dhe shërbimit inteligjent grek.

Po ju zoti Barka me gjithë Greqinë mund t’i mohoni këto dhe të vërtetoni bashkëpunimin e çamëve? Ua kam thënë disa herë publikisht urdhëroni dhe përballemi si studiues në televizion, konferenca shkencore si njerëz të qytetëruar dhe jo si grindavecë, por ju i ikni të vërtetës duke bërë vetëm akuza politike. Kjo është një metodë klasike për t’i mbyllur gojën atyre që thonë dhe mbrojnë të vërtetën.

Pyetje për Greqinë dhe Panajot Barkën

1. Shqiptarët e jugut janë masakruar nga ushtria e Greqisë. Përse nënat e jugut thonë greku i parë e greku i dytë?
2. Përse Greqia mban njëanshëm Ligjin e Luftës me Shqipërinë?
3. Greqia ka kryer gjenocid mbi popullsinë shqiptare të Çamërisë apo jo?
4. A e ka shkelur Greqia Marrëveshjen e Lozanës për njohjen e minoritetit shqiptar në Greqi?
5. Përse Greqia nuk njeh kontributet pensionale për emigrantët shqiptarë, por vetëm për minoritarët grekë?
6. A ka Greqia pretendime territoriale ndaj Shqipërisë duke përkrahur dhe sponsorizuar zyrtarisht organizatat ekstremiste si MAVI, “Autonomia e Vorio Epirit 1914”, Shoqata “Vorio Epiri”, SFEVA, PASIVA, e kështu me radhë?
7. Përse ushtria greke gjatë paradave shtetërore ka kënduar këngë duke fyer dhe kërcënuar kombin shqiptar?

E pra, Panajot Barka ma merr mendja e vë re sa probleme kemi si dy vende fqinje që pretendojmë të ndërtojmë fqinjësi të mirë dhe partneritet strategjik. Siç shihet provokacionet janë tepër të hapura dhe të drejtpërdrejta nga Greqia, pa folur për veton për anëtarësimin në Bashkimin Europian.

Ju, Panajot Barka jeni njëri nga ata që provokoni herë pas here ndjenjat e shqiptarëve duke mbajtur kallash në duar, duke u fotografuar me elementë ekstremistë nazistë grekë si Babis Karathanos, Kristo Papas i Agimit të Artë e të tjerë. Do të doja të na sqaroni se përse e mbani me krenari flamurin e aneksimit të jugut të Shqipërisë? Kësaj pyetje ende nuk i keni dhënë përgjigje.

Nuk mund të ketë asnjëherë miqësi dhe fqinjësi të sinqertë të grekëve me shqiptarët, përderisa Greqia nuk kërkon ndjesë për gjenocidin e 1944-1945. Greqia si anëtare e Bashkimit Europian, NATO-s dhe e shumë organizatave ndërkombëtare të të drejtave të njeriut duhet t’ju kthejë pasurinë e grabitur çamëve dhe të krijojë kushtet e rehabilitimin në trojet e tyre.

Për rikthimin e shqiptarëve në Çamëri nuk është se duhet të ndodhi ndonjë çudi, nuk është as e pamundur, por dy popujt duhet të jenë të përgatitur që rikthimi i çamëve të bëhet qetësisht, në mënyrë që paqja të vendoset përfundimisht midis dy fqinjëve.

Grekët duke qenë të ndërgjegjshëm se i kanë masakruar, grabitur dhe përzënë shqiptarët nga Çamëria pa kurrfarë faji, pa asnjë fakt të vërtetuar që kanë qenë bashkëpunëtorë të gjermanëve, gjithnjë në shpirtrat e tyre do kenë një ankth, një brengë për gjëmën e madhe që kanë kryer. Meqenëse grekët kërkojnë të duken si besimtarë të mëdhenj, ku kisha dhe shteti janë të pandarë, atëherë Zoti e mëshiroftë Greqinë dhe grekët ndaj mëkatit që kanë bërë.

Një zgjidhje paqësore e Çështjes Çame, ku shteti grek fillimisht të hiqte Ligjin e Luftës me Shqipërinë që do të lejonte çamët të vizitojnë varret e të parëve, shtëpitë gjysmë të rrënuara, do të ishin hapat kryesorë që do të ndikonin pozitivisht në tek të dy popujt. Këto veprime nuk janë të pamundura, nëse tek klasa politike e dy vendeve ekziston dëshira për paqe dhe miqësi duke thënë dhe mbrojtur të vërtetën. Atë të vërtetë që duhet ta themi të gjithë bashkë, grekë e shqiptarë, nëse duam një fqinjësi të mirë, nëse duam një të ardhme paqësore dhe të sigurtë.

Historia, pavarësisht shtrembërimeve që i janë bërë ndër vite, nuk mund të zhbëhet, por do dalë në sipërfaqe në vendin dhe kohën e duhur për të na rikujtuar gëzimet apo dhimbjet që na ka shkaktuar.

Në përfundim, Panajot Barka ju drejtohem, nëse vërtetë e doni miqësinë e sinqertë greko-shqiptare urdhëroni dhe bëhuni ju dhe unë bashkë e t’i dërgojmë pleqtë shqiptarë nga Çamëria për të vizituar shtëpitë e tyre, ku kanë jetuar dikur. Bëhuni ju njeriu urë lidhëse që Çështja Çame të zgjidhet paqësisht duke udhëhequr autobusët për në Filat, Margëlliç, Gumenicë, Paramithi, Pargë e gjetkë. E pra, a mund ta bëni ju, profesori i grekëve të Shqipërisë një veprim të tillë sa paqësor, aq edhe njerëzor?