Nga Saimir Demi
U mundëm nga Spanja, vetëm sepse kështu do të ndodhte gjithsesi. Ne, sigurisht që nuk jemi të gatshëm të përballemi me një lider të futbollit botëror, aq më shumë me mënyrën e lojës së tyre shkatërruese, qoftë edhe kur nuk janë në ditën më të mirë. Eshtë thjeshtë çështje cilësie, të cilës mund t’i kundërvihesh vetëm me mënyrën e thjeshtë të De Biazit, të cilën ne atëherë nxituam ta cilësonim mediokre. Ne jemi aq të dobët, sa në të tilla raste nuk duhet të mendojmë për futboll, por vetëm për të shtyrë minutat. De Biazi ia arriti në “Loro Boriçi” deri në të 55’, kur Diego Kosta shënoi në portën tonë, ndërsa Panuçi një vit më vonë, gjeti ditën e gabuar për të eksperimentuar, kështu që me të, iberikët mbaruan punë që pa u ndezur mirë prozhektorët e stadiumit të Herkules.
Kjo Spanjë, në fakt është pak e dhunshme dhe optimistët na kujtuan që po 3-0 mundi edhe Italinë e madhe të futbollit, madje edhe ia zhvlerësoi emrin. Por sidoqoftë, kjo nuk është rrethanë lehtësuese për rastin tonë. Ne katandisemi si mos më keq, sa herë që fillojmë të bëjmë megallomanin, duke harruar se nga vijmë dhe duke mos kuptuar se për të bërë hapa përpara, qoftë edhe milimetrikë, por natyralë, nevojitet të jesh modest. Panuçi ndoshta nuk e di që sukseset tona janë kryesisht të blera dhe prej kohësh paraqitjet që bëjmë janë të zymta, ndërsa paraardhësin e tij italian e larguan me një lloj puçi që e meritonte. De Biazi i pranoi të gjitha hilet e institucionit dhe kur i treguan me gisht vendin ku shkruhej “Exit”, nuk mund të bënte tjetër, veçse të largohej kokëulur. Kështu që kësaj skuadre nuk mund t’i bësh ndryshime për ta paraqitur si të madhe, por vetëm duhet shtrënguar për të fituar minuta. “Il Catenaccio”… vetëm kjo nevojitej nga Panuçi, ndërsa eksperimentet me skema të adoptuara nga skuadra të mëdha, apo jehona sikur ka mbërritur dita e hajrit për t’i dhënë leksione Europës mendjemadhe, janë thjeshtë broçkulla shqiptarësh. Po nuk pati hile dhe “cash”, ne jemi po ata të dikurshmit, përveçse jo më me pantallona me arrna.
“Më pëlqeu vetëm pjesa e dytë”, na tha Panuçi pas ndeshjes. Po spanjollët o miku ynë i ri, na u sulën për 20 minuta dhe ne u mbetëm në dorë, kështu që në pjesën e dytë, i gjithë grupi i Lopeteguit qëndroi në fushë vetëm fizikisht, pasi shpirtërisht u kthyen në disa nga 330 mijë banorët e qetë të Alikantes. Kështu që pjesa e dytë na pëlqeu të gjithëve. Ndërsa në fund, për t’i shkuar gallatës deri në fund, vjen edhe një premtim i trajnerit, i cili duket se pasaportën shqiptare do ta marrë shumë më shpejt se De Biazi: “Do të japim jetën ndaj Italisë”. Meqënëse edhe Panuçi është italian, logjike do të ishte që ai dhe “ushtria” e tij, në Alikante të silleshin si katalanas, ndërsa nëse tani tenton të bëjë Selam Musain, këtë nuk ia kanë taksirat në anën e vet të Adriatikut.
Për të qenë real (jo Madrid), thjeshtë të vërtetë, ne nuk na ndodhi asgjë, vetëm sa hëngrëm drurin që meritonim, nga pothuajse më të mirët e kontinentit. Ajo që do të ndodhë është e rëndësishme, pasi na identifikon si komb. Nëse përshtatet edhe pak më mirë, por edhe pak shpejt, sepse ne në përgjithësi e kemi me ngut, si dhe të binden për ta ndihmuar me ca para ekstra në favor, ka shumë mundësi që edhe Panuçi të fitojë statusin e De Biazit. Atëherë do të dalin në skenë VIP-a të talentuar për t’i thurur vargje e shkruar libra, do t’i japim të gjithë llojet e dekoratave, që nga ato që kanë emra heronjsh kombëtarë dhe deri tek titujt akademikë. Do t’i organizojmë mitingje tek “Nënë Tereza”, në “Pazar të Ri”, madje edhe tek “Vorri i Bomit”. Do ta quajmë Shaban dhe shumë shpejt do t’i japin të drejtën të votojë në njësinë 8… Por, ama “Catenaccio” vlla, për të tjerat ka kush mendon.
