Lloji njerëzor i detyrohet një pjesë të mirë të suksesit të tij aftësisë për të zhvilluar marrëdhënie shoqërore të nivelit më të lartë, pasi duket se është një prerogativë jo vetëm e aplikuar nga speciet tona, por që sigurisht është një nga arsyet që e çoi specien Homo Sapiens Sapiens në të jetë dominues. Në çdo kulturë, aftësia për të arritur sukses shoqëror dhe të dish të jetosh në një kontekst të përbashkët me bashkëmoshatarët bëhet diçka jo vetëm e rëndësishme, por një ambicie e vërtetë, edhe pse një përqindje e madhe e popullsisë pëlqen të qëndrojë vullnetarisht në vetmi. Nëse ju pëlqen të jeni vetëm, kjo mund të mos rezultojë në diçka “të gabuar”, edhe nëse shumë kultura e bëjnë këtë qëndrim “një barrë”.
Nga pikëpamja psikologjike kjo mund të ketë shumë implikime dhe kuptime të përhapura, në varësi të subjektit individual, por që jo domosdoshmërisht “fsheh një problem”.
Çfarë do të thotë, sipas ekspertit, nëse vetmia rezulton të jetë një nga kushtet kryesore sociale mbi baza vullnetare?
Në një mënyrë shumë të përgjithshme, të arrish sukses do të thotë gjithashtu ta bësh atë të pranishëm në një mënyrë pak a shumë të drejtpërdrejtë tek njerëzit përreth nesh. Nëse vetmia, si çdo formë tjetër sjelljeje, nuk përbën një “kufizim mendor” ose një formë të mungesës së vullnetit, ajo gjithashtu mund të nxjerrë në pah një personalitet të caktuar “të përulur” që nuk dëshiron domosdoshmërisht të lidhet me një kontekst të përbashkët.
E ashtuquajtura introversion shihet gjithashtu si një metodologji për të gjetur ekuilibrin e dikujt, por është gjithashtu një prerogativë e përbashkët e personaliteteve më të thella dhe krijuese. Nuk është rastësi që shpesh format e individëve që konsiderohen gjithashtu të ndjeshëm nga të tjerët kërkojnë faza të përkohshme në të cilat ata janë pothuajse të detyruar të qëndrojnë vetëm për një kohë.
Shpesh ata që e duan vetminë preferojnë shoqërinë e tyre dhe të vetme për të përmirësuar më tej veten e tyre, edhe nëse është e padyshimtë të theksohet se pavarësisht nga ndjeshmëria më e madhe e përbashkët ndaj këtyre çështjeve dhe kushteve, shoqëria “mesatare” nuk i shikon mirë ata që nuk lidhen vazhdimisht. në kontekstin e tyre social, një kusht që mund të bëjë që njeriu të fillojë të dyshojë në “normalitetin” e këtij vullneti.
Është mirë të dallosh “të ndjesh vetëm” në kuptimin e zgjedhjes dhe të perceptosh veten si të vetmuar, që në vend të kësaj mund të korrespondojë me diçka të padëshiruar, por një formë e “mënyrës së vetme” për të jetuar. Shumë studime tregojnë se afërsisht 25% e popullsisë që nuk ka vështirësi sociale në baza të rregullta kanë dëshirën për të krijuar momente të veçanta vetmie gjatë ditës.
