E di që është e diel për të gjithë. Por më lejoni t’ju them diçka personale. Sepse, kam shkruar për atë vend, i thashë dhimbjet. Unë e doja atë. I shoh këto pamje, dhe e shoh vëllain tim në lot duke e përcjellë në pranga. Përkthimi i fjalëve të tij për policët: “Çfarë po bën? Janë 28 vitet e mia atje”.
Vëllain tim të dashur e pashë vetëm një herë në lot: kur na vdiq babai.
Ai është një njeri i pastër, vëllai im, i ndershëm në bërthamë.
Dy orë para arrestimit e dëgjova në telefon; ishte shumë i lodhur dhe i qetë, ishte Neritan në të mirën e tij.
Tani i shoh këta lot. Më në fund e di që e liruan atë. Dhe unë qaj me të. E njoh mirë. Ai nuk qan për veten e tij. Ai qan për Shqipërinë, për të ardhmen e fëmijëve të saj.
Janë lotët e një njeriu të ndershëm.
