Nga Anna Iasmi Vallianatou, The Guardian
Masat e marra nuk janë të mjaftueshme për familjet e refugjatëve dhe emigrantëve që po përpiqen të kalojnë kufirin midis Bjellorusisë dhe Polonisë në një përpjekje të dëshpëruar për të arritur në tokën europiane. Temperaturat e larta dhe mungesa e ndihmës humanitare kanë shkaktuar të paktën nëntë të vdekur, ndërsa dhjetëra njerëz kanë raportuar lëndime, vjedhje dhe abuzime nga autoritetet.
Një tjetër katastrofë humanitare po shpaloset në pragun e Bashkimit Europian. Polonia ka vendosur 20,000 roje kufitarë, duke hedhur ujë dhe gaz lotsjellës ndaj azilkërkuesve, duke përforcuar kufijtë dhe duke bllokuar hyrjen për gazetarët dhe organizatat e ndihmës, raporton abcnews.al.
Kjo nevojë për të reaguar është e kuptueshme: përdorimi i emigrantëve nga presidenti i Bjellorusisë Aleksandër Lukashenko për përfitime politike, duke i joshur ata nga Lindja e Mesme për të krijuar qëllimisht një krizë kufitare, nuk është humanitare. Megjithatë, përgjigja e militarizuar e Polonisë është joproporcionale dhe sipas OKB – së është shkelje e ligjit humanitar dhe e të drejtës për azil.
Por ndërsa veprimet e Lukashenkos janë të tmerrshme, fajtori në të vërtetë për këtë krizë është një varg marrëveshjesh dritëshkurtër dhe transaksionale me vendet fqinje të Bashkimit Europian gjatë viteve të fundit. Rrënja e këtij përshkallëzimi të fundit ushtarak – i cili përfshin jo vetëm Poloninë, por një numër të caktuar trupash nga Britania, si dhe sanksionet e BE-së dhe masat e ashpra nga NATO dhe anëtarët e Këshillit të Sigurimit të OKB – së është frika e migrimit.
Qeveria polake ka zbatuar prej kohësh një agjendë të rreptë emigracioni, duke mbyllur kufijtë e saj – madje duke shkelur ligjin e BE-së duke e bërë këtë dhe duke sfiduar thirrjet për trajtim njerëzor të azilkërkuesve. Polonia nuk bën përjashtim. Ndërsa ndarjet e brendshme brenda Bashkimit Europian thellohen dhe perspektiva e një plani të përgjegjshëm për pritjen e refugjatëve është larg nga pikëpamja, shtyrja e menaxhimit të migracionit drejt marrëveshjeve me vendet jo anëtare të BE-së është bërë zgjidhja kryesore e bllokut.
Për të siguruar marrëveshjen BE-Turqi në vitin 2016, vendet anëtare mbyllën një sy ndaj shkeljeve të të drejtave të njeriut nga Turqia në këmbim të ndalimit të mbërritjes së refugjatëve në ishujt grekë. Duke paguar presidentin turk, Rexhep Tajip Erdogan, për të “mbajtur jashtë emigrantët”, ishte BE ajo që e para i futi refugjatët në politikën e jashtme si pazare. Që nga ajo kohë është krijuar precedenti.
Marrëveshje të ngjashme ka kudo. Në Libi, BE-ja mbështeti rojet bregdetare libiane për të kapur azilkërkuesit në det dhe për t’i kthyer ata në qendrat e paraburgimit ku janë përballur me abuzim fizik dhe seksual. Një përplasje këtë pranverë midis Spanjës dhe Marokut – e cila është gjithashtu një nga partnerët kryesorë të BE-së në kontrollin e migracionit nga vendet afrikane në qytetin bregdetar spanjoll të Afrikës Veriore të Ceuta nxorri në hap të njëjtin model të emigrantëve që përdoren për përfitime politike.
Spanja akuzoi Marokun për vërshimin e emigrantëve në kufijtë e saj– 2,000 prej të cilëve ishin fëmijë të pashoqëruar pasi Madridi lejoi udhëheqësin e lëvizjes për pavarësi të Saharasë Perëndimore të trajtohej për Covid në Spanjë. Pamjet e një foshnje disa muajshe që shpëtohet nga Guardia Civil dhe fëmijët që përdorin shishe plastike për të notuar në breg janë një imazh i ashpër i viktimave të frikës së Europës nga migrimi, raporton abcnews.al.
Nuk janë vetëm politikat e migracionit transaksional të Europës, por gjuha e përdorur, për skenat e përsëritura. Nëpër shtetet europiane dhe partitë politike, emigrantët shpesh paraqiten si kërcënim për sigurinë kombëtare. Mediat greke, polake dhe turke kanë përdorur retorikën e “luftërave” në kufij; Brukseli gjithashtu ka adoptuar një gjuhë të militarizuar. Duke iu përgjigjur incidenteve në kufijtë e Bjellorusisë gjatë verës, presidentja e Komisionit Europian, Ursula von der Leyen, u zotua të luftojë kundër asaj që ajo e quajti ” një sulm hibrid për të destabilizuar Europën “.
Përshkrimi dhe trajtimi i refugjatëve si armë e largon vëmendjen nga çështja reale në fjalë: mbrojtja e sigurisë dhe të drejtave të njerëzve të bllokuar në kufij. Eksternalizimi i kontrollit të migracionit nga BE nuk justifikon taktikat e qëllimshme të regjimit bjellorus për të krijuar një krizë humanitare të sponsorizuar nga shteti, raporton abcnews.al.
Por duhet të paralajmërojë liderët e BE-së për rreziqet e trajtimit të njerëzve në terma transaksionalë. Marrëveshjet e diskutueshme të migracionit dhe mesazhet kundër imigracionit jo vetëm që minojnë të drejtën për azil, por kërcënojnë vetë themelet e projektit europian – si promovimi paqes, të drejtat e njeriut dhe dinjiteti, liria, siguria dhe drejtësia.
Për sa kohë që vendet e BE-së nuk respektojnë ligjet e azilit dhe vazhdojnë t’i trajtojnë refugjatët me armiqësi dhe dhunë, vende si Bjellorusia, Maroku dhe Turqia do të vazhdojnë të shfrytëzojnë frikën e saj nga migrimi.
BE-ja ka krijuar thembrën e saj të Akilit dhe qeniet njerëzore vazhdojnë të paguajnë çmimin.
