Në shtator të vitit 1973, askush nuk kishte dëgjuar aspër frazën ‘vrasës serial’ – por kjo i ndodhi dy vajzave mikesha 16-vjeçare, Geraldine Hughes dhe Pauline Floyd.
Ato dolën nga një klub nate në Swansea, Uellsi i Jugut për të shkuar në shtëpi, por nuk arritën kurrë në destinacionin e tyre.
Ato u gjetën të nesërmen në mëngjes të përdhunuara dhe të mbytura në pyllin aty pranë, duke shkaktuar një gjueti masive të policisë dhe duke e lënë një komunitet të strukur nga frika se kur dhe ku mund të godiste përsëri vrasësi.
Rreth 150 detektivë punuan në mënyrë të pandërprerë për çështjen, por, pa telefona celularë, internet apo kompjuterë, hetimi shpejt u mbyt në një det dokumentesh.
Dhe Britania e atëhershme – e rrënuar në një gjendje të jashtëzakonshme, e gjymtuar nga një krizë energjetike – vështirë se ishte e pasur me llojin e burimeve që kërkoheshin për të mundësuar kërkime të tilla të papritura, gjatë gjithë orarit.
Rrjedhimisht, nga mesi i vitit 1974, ekipi i kapjes së vrasësit filloi të lodhej dhe kutitë e provave u vendosën në magazinat e stacionit, ku ato ose u shkatërruan nga lagështia ose u gërryen nga minjtë.
Dukej sikur fajtori, i quajtur The Saturday Night Strangler, nuk do të kapej kurrë.
Megjithatë, organet e vajzave ishin dërguar në një laborator të mjekësisë ligjore dhe ishin mbajtur të paprekura.
Kjo do të thoshte që, me shfaqjen në fund të viteve ’90 të metodave më të sofistikuara të testimit gjenetik, gjurmët gjenetike të gishtave të vrasësit – që më parë nuk dalloheshin nga viktimat e tij – më në fund mund të gjeheshin.
Dhe ndërsa ADN-ja e tij nuk arriti të materializohej në ndonjë bazë të dhënash ekzistuese të policisë, ishte e mjaftueshme që hetimi i vrasjes – i quajtur Operacioni Magnum – të rikthehej dhe të fillonte në 2000.
E udhëhequr nga kryeinspektori i detektivëve Paul Bethell dhe dy kolegë , treshja ndërmori detyrën e palakmueshme të përpjekjes për të kapur mijëra të dyshuar të mundshëm.
Megjithatë, pavarësisht dekadave që kanë kaluar, ekipi – së bashku me ndihmën e një profilisti psikologjik – e zvogëloi ngadalë numrin e emrave në 500 gjatë një periudhe tetë mujore.
Pasaporta, patentë shoferi dhe kontrollet e të dhënave kriminale të mundimshme pasuan, duke çuar në testimin e 353 burrave.
Midis 147 të mbeturve megjithatë ishte një gënjeshtar i klubit të natës nga Port Talbot i quajtur Joseph Kappen. Ai fillimisht ishte pyetur për kohën e vdekjes, por disi rrëshqiti nën radar – pavarësisht se drejtonte të njëjtin model makine të parë natën në fjalë, domethënë një Austin 1100 të bardhë.
Problemi ishte se, tashmë, ai kishte vdekur prej 12 vjetësh nga kanceri në mushkëri.
