Nga Lorenc Vangjeli
Teorikisht, reforma në drejtësi duhej të ishte ura që bashkonte dy brigje larg njëri-tjetrës siç janë pozita dhe opozita në Shqipëri. Mbi 90 për qind e qytetarëve shqiptarë – dhe kjo është një shifër e diskutueshme në fakt, sepse duhet të jetë realisht edhe më e madhe – nuk besojnë në sistemin e drejtësisë. Po në të njëjtin nivel shifrash është dhe numri i qytetarëve shqiptarë që duan ta ndryshojnë atë sistem.
Teorikisht, politika si zëdhënëse e këtij vullneti, e majtë apo e djathtë, si refleks dhe për refleks ndaj këtij vullneti, do të duhej të gjente tek reforma në drejtësi një pikë të shëndetshme kontakti. Ajo do të duhej të ishte ura që i bashkonte, tryeza që i ulte dhe debati që i bënte bashkë. Por teoria dhe praktika në Tiranë janë mjaft larg njëra-tjetrës. Janë përjashtuese dhe kundërshtuese.
Gjithë java e nxehtë që u la pas dhe kulmimi i saj me të enjten dhe të premten e njëpasnjëshme të kësaj jave, i distancuan dhe më tej palët. Arrestimi i Shullazit, një prej emrave domethënës të kronikës së zezë, fillimisht nën akuzë për kërcënim të dy profesorëve në zgjedhjet universitare, pastaj akuzat reciproke politike për t’i lënë atij në dorë njërin apo tjetrin flamur partiak dhe debati për armëmbajtjen e shqiptarëve mes ishkryeministrit dhe kryeministrit aktual, e kanë ngritur në kulm tensionin në vend. Dhe aty ku zërat janë të lartë, argumentet dhe logjika e ftohtë, nuk gjejnë më veshë për t’u dëgjuar. Kur gjëmojnë këmbanat, këmbana e vërtetë ngjan si zile.
Duhet të kalojnë minimalisht disa kohë dhe duhen shpenzuar shumë më shumë energji për t’u rikthyer sërish në pikën ku ishin marrëdhëniet politike mes palëve në javën e kaluar. Dhe jo vetëm për refomën në drejtësi, por për gjithë jetën normale të një shoqërie, e cila është e zënë në kurth nga mallkimi i një lufte politike pa paqe. Sepse ky është tensioni që nga maja e piramidës zbret e depërton në çdo segment të shoqërisë. Që nga ajo që prodhon pushtet të çfarë do lloji e deri tek ajo pjesë që konsumon pushtet të çfarë do lloji. Qoftë pushtetin e votuar me kravatë në qafë, qoftë pushtetin me pistoletë pa leje në rripin e pasmë të pantallonave. Qoftë dhe pushtetin e njëkohshëm me kravatë në qafë dhe pistoletë në pasbrez.
Është folur pafund për lidhjet e politikës me krimin. Eshtë folur për krim blu apo krim rozë. Eshtë folur për krim që jepet me qera sa djathtas dhe sa majtas. Në fakt krimi është vetëm i zi; në të vërtetë nuk është pushteti ai që përdor krimin dhe e merr atë me qera, por është e kundërta: është krimi që përdor pushtetin duke marrë me koncesion segmente domethënës të tij. Pavarësisht ngjyrës.
Pavarësisht emrave. Duke shembur edhe urat që mund të bashkonin brigje larg njëritjetrit siç janë pozita dhe opozita në Shqipëri. Dhe duke e bërë mundësinë për drejtësi në Shqipëri, një ëndërr të qytetarëve që e kërkojnë në shumicë dërmuese, por nuk e marrin dot, që e meritojnë prej vitesh, por jua jep kush. Dhe ëndrrat shpesh janë si shpresat; zhgënjehen me zgjimin në mëngjes.
/javanews.al/
