Nga Ilir Hoxholli
Janë më të pafajshmit, janë ata që i kane sytë nga ne, janë ata për të cilet Zoti jep shpërblim sa fije floku kanë mbi kokat e tyre qoftë dhe për një përkedhelje.
Si vallë i kemi harruar?
Jemi aq të zënë me modelet si janë veshur, si janë krehur, çfarë thanë? Dikush qan, se do donte një fjalë të mirë, një buzëqeshje, një dorë ta ngrinte të ecte si gjithë fëmijët që kemi nëpër shtëpitë tona.
E di që ky shkrim nuk do ketë asnjë vëmendje, sepse dinamika e lajmeve sot është diku tjetër. Ia shkruaj vetes dhe atyre pak njerëzve që mendojnë si unë, fundja në këtë degradim njeriu mban përgjegjësi për aq sa mundet dhe më e rëndësishme është krahu që do të zgjidhni. Vetëm se jetimët janë dyer për ne Parajsë, ashtu si edhe nënat, sprovë për një shoqeri indiferente që mjaftohet duke thënë “iiii sa gjynah…”.
Zoti të dërguarin e Vet e la jetim, të dashurin e Vet e la pa prindër, por e ngriti lart. Ai e di sa e dhimbshme është të lërë fëmijët pa prindër dhe po aq shpërblyes është për atë që kujdeset për ta.
Ju kërkoj ndjesë që ju mora kohë kush u mundua ta lexojë, por të gjithë kemi nevojë të bëjmë mirë. Afër shtepisë tuaj mund të jetë një jetim, thuajini një fjalë të mirë, përkëdhelini ata, ndihmojini të dalin në jetë, se Zoti kurrë nuk i harron të mirat që bëni, një ditë ndoshta do keni nevojë, e kur t’i luteni ka një arsye më shumë ta dëgjojë lutjen tuaj…
