Nga Fred Bauer
Gjatë katër viteve të presidencës së Donald Trump, konfliktet themelore në Lindjen e Mesme ishin në kontroll. Zgjedhja e Joe Biden duhej të lajmëronte rikthimin e vendimmarrjes së arsyeshme, por kaosi ka lindur në rajon gjatë mandatit të tij.
Mënyra se si politika e Lindjes së Mesme mund të ndryshojë në një mandat të dytë hipotetik të Trump, është e vështirë të gjykohet, veçanërisht për shkak të natyrës tërësisht të paqartë të vizionit të ish-presidentit për ndërhyrjen e huaj.
Nën udhëheqjen e Trump, SHBA-të dhanë një mesazh me dy kuptime: “Mos e goditni shqiponjën dhe le të bëjmë një marrëveshje”.
Nga njëra anë, administrata e tij përdori traditën e përdorimit të fuqisë ushtarake për të penguar agresionin e huaj dhe për të goditur kundër nëse kërcënohet interesi kombëtar. Nga ana tjetër, përqafoi një qasje realpolitike të krijimit të aleancave të bazuara në interesat strategjike.
Sulmet ajrore të SHBA-së goditën ISIS-in dhe përpjekjet e përqendruara ushtarake morën objektiva të nivelit të lartë (si gjenerali iranian Qasem Soleimani). Në të njëjtën kohë, Shtëpia e Bardhë e Trump u përpoq të forconte një koalicion anti-Iran ndërsa integronte në mënyrë diplomatike Izraelin në Lindjen e Mesme.
Nxitja e lidhjeve me Arabinë Saudite ishte një pjesë e politikës së Trump në Lindjen e Mesme dhe administrata e tij mbikëqyri marrëveshjet që normalizonin marrëdhëniet e Izraelit me disa nga fqinjët e tij rajonalë, duke përfshirë Marokun dhe Emiratet e Bashkuara Arabe.
Anasjelltas, qasja e Bidenit ndaj Lindjes së Mesme është përcaktuar nga një kombinim i internacionalizmit të Ëoodroë Ëilson dhe idealizmit të kandidatit demokrat për president të vitit 1972, George McGovern, kundër luftës.
Biden mori detyrën duke u zotuar se do ta bënte Arabinë Saudite një shtet “paria” dhe menjëherë u përpoq të përmirësonte marrëdhëniet me Iranin.
Ky kombinim mund të ketë përkeqësuar paqëndrueshmërinë në rajon. Tërheqja kaotike nga Afganistani sugjeroi se në fakt se situate ishte e paqëndrueshme. se Shtetet e Bashkuara ishin të mbitaksuara, të devijuara dhe të shkatërruara nga përçarjet e brendshme ishte një sfond i rëndësishëm strategjik për sulmin e Hamasit në 7 tetor ndaj Izraelit dhe sulmet e fundit të Houthi-ve ndaj anijeve të mallrave në Detin e Kuq.
Nëse ai do të rifitonte sërish, Trump mund të tërhiqej në drejtime kontradiktore. Një nga eksponentët më të shquar bashkëkohorë të politikës së jashtme, senatori i Arkansas, Tom Cotton, ka bërë thirrje për sulme kundër helikopterëve dhe dronëve Houthi në mënyrë që të mbrohen rrugët e transportit detar në Detin e Kuq.
Nuk është e vështirë të shohësh që Trump të kthehet në ato rrënjë armike dhe të nisë sulme kundër rebelëve Houthi dhe përfaqësuesve të tjerë të Iranit, veçanërisht kur aleatët e tij në Uashington po mbrojnë përgjigje të ngjashme.
Ky veprim i shënjestruar ushtarak mund të ndërthuret me elementë nga historia e kaluar e Trump, duke mbështetur Izraelin, ndërkohë që do të mblidhte një koalicion për të frenuar Iranin.
Gjatë kohës së Trump në detyrë, shpenzimet e mbrojtjes u rritën. Megjithatë, disa në orbitën e Trump tani sugjerojnë një reduktim më gjithëpërfshirës të buxhetit ushtarak.
I emëruar si zëvëndës sekretar i Mbrojtjes pas zgjedhjeve presidenciale të vitit 2020, Christopher C. Miller është përmendur nga vetë Trump si një shef i mundshëm i Pentagonit në një mandat të dytë Trump.
Miller mendoi se buxheti i mbrojtjes mund të përgjysmohej, një reduktim që do të përbënte një shkëputje të madhe nga instinktet që udhëhoqën mandatin e parë të Trump dhe mund të dërgonte valë tronditëse gjeopolitike në mbarë globin.
Trump lulëzon nga konflikti dhe paqartësia, dhe republikanët nuk janë të bashkuar në politikën e jashtme. Ajo që do të thotë “America First” për Lindjen e Mesme mund të jetë shumë e nxituar dhe e ardhmja e rajonit mund të varet nga kjo.
Nga Fred Bauer
Gjatë katër viteve të presidencës së Donald Trump, konfliktet themelore në Lindjen e Mesme ishin në kontroll. Zgjedhja e Joe Biden duhej të lajmëronte rikthimin e vendimmarrjes së arsyeshme, por kaosi ka lindur në rajon gjatë mandatit të tij.
Mënyra se si politika e Lindjes së Mesme mund të ndryshojë në një mandat të dytë hipotetik të Trump, është e vështirë të gjykohet, veçanërisht për shkak të natyrës tërësisht të paqartë të vizionit të ish-presidentit për ndërhyrjen e huaj.
Nën udhëheqjen e Trump, SHBA-të dhanë një mesazh me dy kuptime: “Mos e goditni shqiponjën dhe le të bëjmë një marrëveshje”.
Nga njëra anë, administrata e tij përdori traditën e përdorimit të fuqisë ushtarake për të penguar agresionin e huaj dhe për të goditur kundër nëse kërcënohet interesi kombëtar. Nga ana tjetër, përqafoi një qasje realpolitike të krijimit të aleancave të bazuara në interesat strategjike.
Sulmet ajrore të SHBA-së goditën ISIS-in dhe përpjekjet e përqendruara ushtarake morën objektiva të nivelit të lartë (si gjenerali iranian Qasem Soleimani). Në të njëjtën kohë, Shtëpia e Bardhë e Trump u përpoq të forconte një koalicion anti-Iran ndërsa integronte në mënyrë diplomatike Izraelin në Lindjen e Mesme.
Nxitja e lidhjeve me Arabinë Saudite ishte një pjesë e politikës së Trump në Lindjen e Mesme dhe administrata e tij mbikëqyri marrëveshjet që normalizonin marrëdhëniet e Izraelit me disa nga fqinjët e tij rajonalë, duke përfshirë Marokun dhe Emiratet e Bashkuara Arabe.
Anasjelltas, qasja e Bidenit ndaj Lindjes së Mesme është përcaktuar nga një kombinim i internacionalizmit të Ëoodroë Ëilson dhe idealizmit të kandidatit demokrat për president të vitit 1972, George McGovern, kundër luftës.
Biden mori detyrën duke u zotuar se do ta bënte Arabinë Saudite një shtet “paria” dhe menjëherë u përpoq të përmirësonte marrëdhëniet me Iranin.
Ky kombinim mund të ketë përkeqësuar paqëndrueshmërinë në rajon. Tërheqja kaotike nga Afganistani sugjeroi se në fakt se situate ishte e paqëndrueshme. se Shtetet e Bashkuara ishin të mbitaksuara, të devijuara dhe të shkatërruara nga përçarjet e brendshme ishte një sfond i rëndësishëm strategjik për sulmin e Hamasit në 7 tetor ndaj Izraelit dhe sulmet e fundit të Houthi-ve ndaj anijeve të mallrave në Detin e Kuq.
Nëse ai do të rifitonte sërish, Trump mund të tërhiqej në drejtime kontradiktore. Një nga eksponentët më të shquar bashkëkohorë të politikës së jashtme, senatori i Arkansas, Tom Cotton, ka bërë thirrje për sulme kundër helikopterëve dhe dronëve Houthi në mënyrë që të mbrohen rrugët e transportit detar në Detin e Kuq.
Nuk është e vështirë të shohësh që Trump të kthehet në ato rrënjë armike dhe të nisë sulme kundër rebelëve Houthi dhe përfaqësuesve të tjerë të Iranit, veçanërisht kur aleatët e tij në Uashington po mbrojnë përgjigje të ngjashme.
Ky veprim i shënjestruar ushtarak mund të ndërthuret me elementë nga historia e kaluar e Trump, duke mbështetur Izraelin, ndërkohë që do të mblidhte një koalicion për të frenuar Iranin.
Gjatë kohës së Trump në detyrë, shpenzimet e mbrojtjes u rritën. Megjithatë, disa në orbitën e Trump tani sugjerojnë një reduktim më gjithëpërfshirës të buxhetit ushtarak.
I emëruar si zëvëndës sekretar i Mbrojtjes pas zgjedhjeve presidenciale të vitit 2020, Christopher C. Miller është përmendur nga vetë Trump si një shef i mundshëm i Pentagonit në një mandat të dytë Trump.
Miller mendoi se buxheti i mbrojtjes mund të përgjysmohej, një reduktim që do të përbënte një shkëputje të madhe nga instinktet që udhëhoqën mandatin e parë të Trump dhe mund të dërgonte valë tronditëse gjeopolitike në mbarë globin.
Trump lulëzon nga konflikti dhe paqartësia, dhe republikanët nuk janë të bashkuar në politikën e jashtme. Ajo që do të thotë “America First” për Lindjen e Mesme mund të jetë shumë e nxituar dhe e ardhmja e rajonit mund të varet nga kjo.
