Nga Saimir Demi
Nga një njësi matëse që kanë shpikur së fundi, por që sigurisht patentën e kanë ekskluzive dhe kështu, instrumenti që e tregon nuk është ende një prodhim serie, ka dalë, se futbolli që luhet tani është absolutisht më i bukuri i pas vitit 1990. Dhe janë matje të sakta fare, të cilat thuhet se vlerësojnë me saktësi edhe gjërat më të imta që syri i lodhur i ne tradicionalëve, nuk ka shanc t’i dallojë as me lupë. Ka mbetur vetëm që këtij “brandy” të ri europian t’i gjejnë një emër që nuk po munden, por një herë e quajnë kartolinë e një herë vitrinë, pra i janë afruar disi. Në fakt, ne e kishim nevojë imediate të braktisnim metodat anakronike të vlerësimit të bukurive të jetës dhe meqenëse nuk mundeshim, qoftë edhe për hir të moshës, na e ofruan falas këtë mrekulli të kohës, nëpërmjet zërave kumbues të komentatorëve dhe penave të holla të gazetarëve dixhitalë. Kështu që tani e dimë me saktësi, se që nga Lundra dhe deri në Lazarat e nga Qafa e Malit në Kurbin është krijuar një “Y” gjeografik kënaqësie se për herë të parë pas 27 vjetësh, po e përjetojmë me qeverinë e tanishme të futbollit. Ndërkohë që kryeministrin na e kanë thirrur për ta bërë ministër në UEFA (disi me rënie, por të mirët asnjëherë nuk i vlerësojnë realisht), ndërsa ne po i çojmë një fitues, si ata që dikur Niçja i ka portretizuar, pikërisht për të rimëkëmbur edhe ngrehinën europiane që për hir të së vërtetës, duhet thënë se ka mbetur me njësitë e vjetra matëse. Po ju ofrojmë me bujari një “Wind of Change” ore derdimenë…
Ku keni parë ju ndonjë herë, na pyeste Ylli Aga sa i ra goja, që vendi i parë dhe i parafundit (i referohej ndeshjes Teuta – Kukësi), të jenë pothuajse të barabartë në fushën e lojës? Në fakt, asnjë nuk kishte parë… ja ku na e futi edhe një tjetër kartolinë poshtë derës. Por, për të plotësuar këtë panoramë optimiste do të na duhej edhe një derby dhe ne sigurisht e kemi një të tillë. Me dhjetra e dhjetra tituj në fushë, ku në kuadratin e gjelbërt zbresin pasardhësit e legjendave, si Kalari e Sise… zonja e zotërinj, tani bota është e gjitha juaja. Veç të tjerave, për hir të formatit novator të kampionatit, deri tani e kemi mbajtur frymën tre herë, për të shijuar këtë madhështi të futbollit, madje na ka mbetur edhe fryma e fundit për fazën tjetër. Dhe sërish, si kurrë më parë në këto 27 vite, asnjë derbi nuk ka qenë normal. Të parin, dy skuadrat më të titulluara nga kryeqyteti e luajtën në Elbasan dhe të vetmit që u treguan spektakolarë ishin tifozeritë, të cilat udhëtuan për ta ndjekur qetësisht derbin në shtëpinë e huaj, ndërsa forcat e rendit u vunë në pozicion luftimi. Derby tjetër u luajt në dy ditë, pasi në “Selman Stërmasi” ikën dritat gjatë ndeshjes, për të mos ardhur më, megjithë pritjen e futbollistëve që u thanë nga i ftohti dhe të tifozëve sërish korrektë. Madje këta të fundit, jo vetëm që nuk u konfrontuan me njëri-tjetrin, megjithëse e kishin terrenin shumë të përshtatshëm, por edhe nuk u shanë pa drita, sepse ky qenka një rit që bëhet me qejf, vetëm duke e dalluar qartë kundërshtarin. Ndërsa derby-t të së hënës i mungonte gjysma e tifozëve, pasi bardheblutë e kanë bojkotuar në masë skuadrën. Drejtuesit e klubit të tyre u treguan aq të dobët, sa i hapën dyert e shtëpisë fqinjve dhe ata, nga inati ndërruan lagje. Ndërsa futbolli i luajtur la shumë për të dëshiruar, aq sa zhgënjeu edhe shpërndarësin e papërtuar të kartolinave, si dhe hamejtë e tjerë të reklamave optimiste. Por asgjë për t’u shqetësuar, pasi këto ndeshje ishin thjeshtë një keqkuptim, ndërsa ne me siguri do të kemi vitrina të tjera, për t’u parë e pispillosur. Gjithçka është e garantuar në këtë garë të përfaqësuar nga dhjetë qytete e fshatra, ku në fund, gjithmonë rrezikon vetëm Vlora.
