Nga Enkel Demi
Tirana është me gjasë një nga qytetet më të çuditshme në botë. Ka një ritëm jetese që shpesh të ngjan më shumë se mbytës. Është një qytet arrogant. Njerëzit kanë nxitim jo për të shkuar në punë, por për të ta kaluar ty. Gjindja është gojëpisët, kurse skamnorët janë të hedhur në një kënd të shoqërisë sa të ngjallin krupën.
Në Tiranë gjatë ditës duket sikur janë tretur zotërinjtë dhe paria është rithemeluar prej ca fermerësh kokërruar të trifletëshit a vajza të prekura nga mjekët që ngjajnë si motra binjake. Ka një gjuhë të helmët mallkimi që ngjizet në politikë, media dhe zbret e shpërndahet nëpër kapilarët e vegjëlisë.
Tirana është një kantier ndërtimi, ku shtëpitë e kumarit janë më të shpeshta se pikat që dikur shisnin çikërrima, gazeta dhe libra.
Por, mbrëmja e Tiranës është si ana tjetër e mësallës. Vetëm shfaqje teatri ka tre të këtilla në të njëjtën kohë. Po bëhet gati “Don Kishoti”. Kinemaja jep filmat më të fundit. Është duke u xhiruar një film që ka mbledhur ajkën e aktorëve shqiptarë, por është më i keqfinancuari.
Në Tiranë Orkestra Simfonike e Radio Televizionit jep koncert falas një herë në dy të premte në Akademinë e Arteve. Salla është plot, por drejtuesit e RTSH nuk shkojnë kurrë në të.
Oltsen Gripshi ka çelur një ekspozitë në Galerinë Kombëtare të Artit, Abaz Hado sapo e mbylli. Tek Galeria FAP, Edi Rama është ende në formë të mirë fizike.
Në Tiranë ka Opera. Për të vajtur drejt saj duhet të kapërcesh pengesat e rindërtimit të Sheshit Skënderbej, por ia vlen. Udha që të çon drejt “Flautit Magjik” kalon mes lypësave, shkallëve të ngrëna të Pallatit të Kulturës.
“Flauti Magjik” më shumë se kurrë i shkon një qyteti që ka nevojë të përhumbet në një ëndërr mes ditës dhe natës, dritës dhe territ. Tirana është një qytet i këtillë, jeton mes dy kohësh, por ditën sillet sikur me qenë natë dhe anasjelltas. Nëse drejtorja Zana Çela do kishte lëshuar kushtrimin dhe do thoshte që “Flauti Magjik” është një vepër masonike e Mozart, ka gjasa që salla të ishte mbushur me tipa, të cilët meqë kanë tagër pushteti u duket vetja sikur janë pjesë e llozhës e siguro biletat në këto vende do i kërkonin.
Armando Likaj është një buf që të bën me qesh me atë zë të fuqishëm që i ka falë Zoti. Duket sikur gjithë shfaqjes ky çun i Shkodrës të thotë: “A je i marrë a shtihesh?”. Pyetje me vend për një sallë të mbushur plot, ku fliten gjithë gjuhët e tokës. Sa të vështirë e ka Tirana të duket qytet në rrugët e veta dhe sa të lehtë të duket kryeqytet në një sallë me 500 vende. Nuk është Opera më e bukur në rruzull, por “Flauti…” i Tiranës nuk ka pse ndjehet keq me ata të botëve të tjera. Duartrokitjet zgjasin mbi 20 minuta dhe të duket vetja sikur je në filmin “Amadeus”, ku koka me paruke do lëshojë atë qeshje histerike të triumfit.
Kjo është Tirana, që tek kthehesh për në shtëpi, televizorët e çelur në kupë të qiellit përcjellin mysafirë që flasin pa rradhë, grinden, shahen, fyhen, kurse diku në zemër të qytetit ka ndodhur një ngjarje, e cila në vend të faqeve të para gazetës merr ca rreshta të kursyer para fjalëkryqit, sepse gazetarët kanë ca muaj pa marrë pagën, ose shefi e ka ndarë që eskortat e Dubait t’i shesë me titullin: “Pushimet e çmendura në Dubai të…”. Në ballinë nuk merret kush me Mbretëreshën e Natës, Serenda Uyar apo Sarastron, Enrico Marchesini, sepse nuk ka vend, e ka zënë njëri, që qysh kur ka mësuar 36 gërmat e alfabetit bën libër, ku shan me libër shtëpie.
Por, ia vlen të jetosh në këtë Tiranë, ku policia përndjek romët dhe egjyptianët që mbledhin kanaçe, kurse fundjavën e ardhshme do kemi “Marie Krajën”.
