Nga Enver Bytyçi
Ai i thirri në xhungël të gjitha qelbësirat! Mafiozë, njerëz të botës së krimit që donin rehabilitimin, çunat e fortë të lagjes, të fshatit, apo zonës, kontingjent për të hyrë në grupet kriminale. Dhe gjithë këtyre qelbësirave ai u mbajti një fjalim për një orë e 40 minuta. Dhe në fund e shpalli veten mbreti i xhunglës. Kishte përpara nja 200 grabitqarë, aq sa thuhej se kishin qenë në themelimin e partisë së mbretërisë së parë të kësaj xhungle. I kishte vënë në radhë dhe u kërkonte të shfaqnin aftësitë e tyre se sa grabitqarë të zotë ishin ata. Që në takimin e parë me qelbësirat e veta komunikoi se cilat ishin kriteret për t’u bërë anëtarë të xhunglës. Kriteri kryesor ishte të kesh guxim në aktin e grabitjes. Frikacakët nuk pranoheshin. Aq më pak të ndershmit, të cilëve nuk u shkonte mendja për vepra të tilla. Më pas u kërkoi që guximin ta vinin në shërbim të mbretërisë së tij.
Dhe kështu nisi grabitjen e pasurisë kombëtare, gjithnjë me guximin e një mbreti të marrësh. Mori në skuadër ata që ishin të etur për pasuri e pushtet. Mbreti ishte ai që do të mendonte për artin e grabitjes, për fshehjen e saj. Të gjitha qelbësirat dhe grabitqarët e kësaj xhungle do të ishin nën mbrojtjen e monarkut të tyre. Por me kusht që ai të plotësonte vullnetin e qytetarëve grabotqarë të monarkisë në fjalë. Nganjherë mbretin e thërrisnin edhe padishah. Dhe padishahu kishte si detyrë të dekonspironte të gjitha masat anti-mafie të xhunglës. Të fshihte “bananet e fshehura në drogë”, ose drogën e fshehur në banane”!
Ndërkohë që grabitësit në skuadër shpërbleheshin për masën e parave dhe pasurivë që sillnin te monarku. Në xhungë u pranuan edhe ata politianë që dinin të vidhnin e njëkohësisht të heshtnin. Kështu mbretëria e xhunglës u rrit, u zgjerua aq shumë sa në të përfaqësoheshin tashmë jo vetëm shtresat e popullsisë, por edhe rajonet e kësaj mbretërie. Por kjo xhngël u bë e frikshme prej 17 majit 2017 e këtej. Kur ajo filloi ta zgjeronte rrethin e saj me politikanë në opozitë. U joshën ata me copat që mbeteshin skutave të xhunglës. Por që ishin shtuar dhe ishin të mjaftueshme për ta bindur atë të bëhej pjesë e organizatës mafioze.
Përtej xhunglës, diku në periferi të saj, dikush i shqetësuar vëzhgonte se si Shqipëria po merrej peng prej kësaj mbretërie mafioze e grabitqarësh. Ishte qytetari dixhital po i bezdiste anëtarët e oborrit mbretëror të xhunglës.
Qytetari digjital nxirrte në publik lajme, të cilat e cënonin autoritetin e mbretit dhe rrezikonte vetë anëtarët grabitqarë. Në fakt sa më shumë denoncime bënte qytetari digjital, aq më shumë shtohej pasuria e monarkut dhe pjestarëve të monarkisë së xhunglës. Kjo pasuri tashmë u bë e mjaftueshme për të ngrit një rrjet ndërkombëtar me grabitës. Filloi me diskutime për ndryshim kufijsh, pastaj shpikën atë që u quajt minishengen apo Open Balkan. Qëllimi ishte zgjerimi i territorit ku të të ushtronte grabitjen monarkia e xhunglës. Qytetari digjital i denonconte çdo ditë këto deformime të shoqërisë shqiptare.
Por mbreti i xhungël e kishte zgjeruar tashmë rrethin e bashkëpunëtorëve të tij, madje përtej oqeanit. Ishte forcuar aq shumë sa me pasurinë e tij ai mund të blinte këdo në botën e qytetëruar. Politikanë, diplomatë, njerëz të shërbimeve sekrete të kësaj bote ndjeheshin komodë me korrupsionin jashtë vendit të tyre. Ndoshta e quanin një akt normal të paguheshin me pasuritë e shqiptarëve, të cilat i administron mbretëria e xhunglës. Një prej tyre vinte nga përtej oqeanit. Quhe McGonigal. Ai u përdor me detyrën që të përgatiste dosjen për izolimin e qytetarit digjital. U pagua sa frengu pulën dhe ia arriti që perandori i xhunglës globale me qendër në SHBA, me emrin Soros të impononte zyrtarisht shpalljen non-grata të qytetarit digjital në xhunglën e grabitësve politikanë në Shqipëri.
Fillimisht i thanë qytetarit digjital “Ose largohu nga skena, ose do të zhdukim ne”! Por maloku digjital “kokëderr” nuk e pranoi kërcënimin e xhunglës shqiptare e të asaj të përbotshme. Dy herë i kishin bërë atentate! Një herë i kishin heq imunitetin, një herë tjetër, ditën e pavarësisë së Shqipërisë, në orën 12 të natës e patën arrestuar e dërguar në polici. Monarku i xhunglës së vogël shqiptare urdhëroi edhe një goditje me grusht kundër tij! Ia morën vulën e partisë dhe logon. Dhe në fund nxorën dekretin e izolimit fizik në shtëpi. Se qytetari digjital, ish-kryeministër dhe ish-president i Republikës së Shqipërisë, nuk e pranoi ofertën për të heshtur.
Monarku lokal dhe ai global, me emrin Soros, të dy këta duan që grabitja të vazhdojë në qetësi, pa bujë. Që monarkia e xhunglës së grabitjes mafioze të rritet, të zgjerohet, të shtojë në progrsion gjeometrik pasurinë, mundësisht edhe territorin e saj. Ndaj dhe çdo kush që bëhet kërcënim i kësaj mbretërie është në shënjestër të monarkëve të saj për t’u zhdukur. E nisën me kryesorin. Sepse vetëm kësisoj jepej mesazhi për zhapikët bezdisës. Ndërkaq larvat e kënetës së kësaj monarkie mafioze i shohim të zvarriten ekraneve televizive dhe portaleve sociale për ta justifikuar eliminimin e kundërshtarëve të xhunglës në fjalë dhe mafies që e sundon atë!
Nga Enver Bytyçi
Ai i thirri në xhungël të gjitha qelbësirat! Mafiozë, njerëz të botës së krimit që donin rehabilitimin, çunat e fortë të lagjes, të fshatit, apo zonës, kontingjent për të hyrë në grupet kriminale. Dhe gjithë këtyre qelbësirave ai u mbajti një fjalim për një orë e 40 minuta. Dhe në fund e shpalli veten mbreti i xhunglës. Kishte përpara nja 200 grabitqarë, aq sa thuhej se kishin qenë në themelimin e partisë së mbretërisë së parë të kësaj xhungle. I kishte vënë në radhë dhe u kërkonte të shfaqnin aftësitë e tyre se sa grabitqarë të zotë ishin ata. Që në takimin e parë me qelbësirat e veta komunikoi se cilat ishin kriteret për t’u bërë anëtarë të xhunglës. Kriteri kryesor ishte të kesh guxim në aktin e grabitjes. Frikacakët nuk pranoheshin. Aq më pak të ndershmit, të cilëve nuk u shkonte mendja për vepra të tilla. Më pas u kërkoi që guximin ta vinin në shërbim të mbretërisë së tij.
Dhe kështu nisi grabitjen e pasurisë kombëtare, gjithnjë me guximin e një mbreti të marrësh. Mori në skuadër ata që ishin të etur për pasuri e pushtet. Mbreti ishte ai që do të mendonte për artin e grabitjes, për fshehjen e saj. Të gjitha qelbësirat dhe grabitqarët e kësaj xhungle do të ishin nën mbrojtjen e monarkut të tyre. Por me kusht që ai të plotësonte vullnetin e qytetarëve grabotqarë të monarkisë në fjalë. Nganjherë mbretin e thërrisnin edhe padishah. Dhe padishahu kishte si detyrë të dekonspironte të gjitha masat anti-mafie të xhunglës. Të fshihte “bananet e fshehura në drogë”, ose drogën e fshehur në banane”!
Ndërkohë që grabitësit në skuadër shpërbleheshin për masën e parave dhe pasurivë që sillnin te monarku. Në xhungë u pranuan edhe ata politianë që dinin të vidhnin e njëkohësisht të heshtnin. Kështu mbretëria e xhunglës u rrit, u zgjerua aq shumë sa në të përfaqësoheshin tashmë jo vetëm shtresat e popullsisë, por edhe rajonet e kësaj mbretërie. Por kjo xhngël u bë e frikshme prej 17 majit 2017 e këtej. Kur ajo filloi ta zgjeronte rrethin e saj me politikanë në opozitë. U joshën ata me copat që mbeteshin skutave të xhunglës. Por që ishin shtuar dhe ishin të mjaftueshme për ta bindur atë të bëhej pjesë e organizatës mafioze.
Përtej xhunglës, diku në periferi të saj, dikush i shqetësuar vëzhgonte se si Shqipëria po merrej peng prej kësaj mbretërie mafioze e grabitqarësh. Ishte qytetari dixhital po i bezdiste anëtarët e oborrit mbretëror të xhunglës.
Qytetari digjital nxirrte në publik lajme, të cilat e cënonin autoritetin e mbretit dhe rrezikonte vetë anëtarët grabitqarë. Në fakt sa më shumë denoncime bënte qytetari digjital, aq më shumë shtohej pasuria e monarkut dhe pjestarëve të monarkisë së xhunglës. Kjo pasuri tashmë u bë e mjaftueshme për të ngrit një rrjet ndërkombëtar me grabitës. Filloi me diskutime për ndryshim kufijsh, pastaj shpikën atë që u quajt minishengen apo Open Balkan. Qëllimi ishte zgjerimi i territorit ku të të ushtronte grabitjen monarkia e xhunglës. Qytetari digjital i denonconte çdo ditë këto deformime të shoqërisë shqiptare.
Por mbreti i xhungël e kishte zgjeruar tashmë rrethin e bashkëpunëtorëve të tij, madje përtej oqeanit. Ishte forcuar aq shumë sa me pasurinë e tij ai mund të blinte këdo në botën e qytetëruar. Politikanë, diplomatë, njerëz të shërbimeve sekrete të kësaj bote ndjeheshin komodë me korrupsionin jashtë vendit të tyre. Ndoshta e quanin një akt normal të paguheshin me pasuritë e shqiptarëve, të cilat i administron mbretëria e xhunglës. Një prej tyre vinte nga përtej oqeanit. Quhe McGonigal. Ai u përdor me detyrën që të përgatiste dosjen për izolimin e qytetarit digjital. U pagua sa frengu pulën dhe ia arriti që perandori i xhunglës globale me qendër në SHBA, me emrin Soros të impononte zyrtarisht shpalljen non-grata të qytetarit digjital në xhunglën e grabitësve politikanë në Shqipëri.
Fillimisht i thanë qytetarit digjital “Ose largohu nga skena, ose do të zhdukim ne”! Por maloku digjital “kokëderr” nuk e pranoi kërcënimin e xhunglës shqiptare e të asaj të përbotshme. Dy herë i kishin bërë atentate! Një herë i kishin heq imunitetin, një herë tjetër, ditën e pavarësisë së Shqipërisë, në orën 12 të natës e patën arrestuar e dërguar në polici. Monarku i xhunglës së vogël shqiptare urdhëroi edhe një goditje me grusht kundër tij! Ia morën vulën e partisë dhe logon. Dhe në fund nxorën dekretin e izolimit fizik në shtëpi. Se qytetari digjital, ish-kryeministër dhe ish-president i Republikës së Shqipërisë, nuk e pranoi ofertën për të heshtur.
Monarku lokal dhe ai global, me emrin Soros, të dy këta duan që grabitja të vazhdojë në qetësi, pa bujë. Që monarkia e xhunglës së grabitjes mafioze të rritet, të zgjerohet, të shtojë në progrsion gjeometrik pasurinë, mundësisht edhe territorin e saj. Ndaj dhe çdo kush që bëhet kërcënim i kësaj mbretërie është në shënjestër të monarkëve të saj për t’u zhdukur. E nisën me kryesorin. Sepse vetëm kësisoj jepej mesazhi për zhapikët bezdisës. Ndërkaq larvat e kënetës së kësaj monarkie mafioze i shohim të zvarriten ekraneve televizive dhe portaleve sociale për ta justifikuar eliminimin e kundërshtarëve të xhunglës në fjalë dhe mafies që e sundon atë!
