Asnjëherë më parë nuk kisha takuar në Londër anglezë më entuziastë për Shqipërinë dhe shqiptarë aq krenarë për kombin e tyre.
Shqipëria ishte pa asnjë mëdyshje surpriza më e veçantë e Europianit të Francës. Ndërsa tifozeria një befasi e bukur, që me energjinë, dëshirën për të festuar përfaqësimin historik në Kampionatin Europian të futbollit, i bën vendit shërbimin më të mirë duke treguar vlera të një qytetarie perëndimore.
Artikujt mbi Shqipërinë dhe kombëtaren në gazetat më prestigjoze ndërkombëtare, nga New York Times, The Washington Post, titujt kryesorë në gazetat gjermane, britanike apo zvicerane i dhuruan vendit fushatën më të mirë publicitare, të cilën Shqipëria nuk do të kishte mundur ta paguante, as me artikuj të paguar dhe as me intervista të vetëshkruara.
Mijëra fjalët e shkruara për Shqipërinë pozitive, për ekipin që luajti mirë, por ishte pa fat në dy ndeshjet e humbura, ishin vlerësimi më i madh që mund t’u bëhej shqiptarëve, të cilët me apo pa të drejtë janë përmendur në shtypin botëror sa herë ka pasur luftë civile apo përplasje bandash kriminale. Shqipëria, që një trajner me mendësi perëndimore arriti të tregonte në Euro 2016, i ngjante një apologjie të munguar të medias ndërkombetare ndaj një populli të ndëshkuar nga historia dhe përsëritja e gabimeve në vitet e përpjekjeve për demokraci.
Shqipëria e përpara De Biasit, me të cilin ishin njohur europianët ishte në më të shumtën e rasteve, kontigjent në rubrikën e kronikës së zezë dhe e ndodhive të shëmtuara që fatkeqësisht fitojnë jehonë të menjëhershme, falë aftësisë së lajmit të keq për të shitur më shumë lexueshmëri. Deri përpara këtij prezantimi të Shqipërisë në sytë e miliona europianëve shqiptarët e brenda dhe jashtë kufijve kanë dominuar për të zezën e tyre. E kuqja e zjarrit të krenarisë së brendshme dhe e vrullit për të arritur në majë, me ambicje përtej mundësive dhe dëshirë për sukses me çdo kusht, nuk ja ka dalë të jetë e dukshme dhe imponuese, siç është në të vërtetë një shqiptar.
Për herë të parë miqtë dhe indiferentët ndaj Shqipërisë, u bënë dëshmitarë të gjakut të kuq që i thërret shqiptarët për t’u bashkuar dhe punuar si një ekip, një qëllim, një filozofi. Një shqiptar për nga pasaporta, ja doli të ndërtojë Shqipërinë që do të kishim dashur të ishte anëtare e BE të paktën një dekadë më herët. Një italian me mendësi europiane, që është i vetëdijshëm se me punë dhe vetëm me punë mund të arrish rezultate ja doli t’i bashkojë shqiptarët, që Europa i ka ndërtuar për të qenë të suksesshëm, duke investuar në edukimin dhe filozofinë e suksesit si një shpërblim për punën dhe përkushtimin e palodhur.
Dekori i mrekullueshëm kuq e zi, që çoi peshë zemrat e tetë apo dyzetë milionëve që mendohet se janë nëpër botë është vizioni, drejt të cilit duhet të ecë Shqipëria. Hidhërimi i vetpërmbajtur edhe kur zemra gufonte në minutën e fundit fatale me Francën, dashamirësia dhe festimi dinjitoz i tregoi botës një Shqipëri tolerante dhe të përulur, përpara fatit dhe fatkeqësive të saj. Shumë nga të huajt që e identifikojnë vendin tonë me figurën e Nënë Terezës tanimë duhet t’a kuptojnë se shenjtorja shqiptare nuk është një përjashtim.
Dashuria e papërshkrueshme e nënës së Xhakajve për dy djemtë e saj, me bluzën kuq e zi dhe simbolet e Zvicrës dëshmon vlerat dhe klasin e një familje emigrantësh të kthyer në krenari për dy kombe. Shqiptarët e mirë dhe të thjeshtë e bënë mrekullinë e tyre në këtë Europian. Tani e ka radhën elita politike që të vendosë të heqë përfundimisht nga përdorimi gjuhën primitive dhe mendësinë e huazuar nga Koreja e Veriut për t’u treguar e denjë për shqiptarët europianë.
Nuk ka më kthim mbrapa. Kuqezinjtë, duhet të besojnë se i kanë lënë pas periudhat e zeza, kur interesat e errëta, mjegullojnë të ardhmen e një populli që është europian në shpirt dhe në vlera.
/javanews.al/
